Kronometrede saniyeler ve dakikalar geçerken, aynen Marko'nun da dediği gibi, yarışmacılar birer birer düşmeye başlıyor. Her ne kadar kimin düşüp, kimin kaldığını öğrenmek için kulağım Marko'da olsa da, puroya olann konsantrasyonum ilk bir saati fazla birşey yakalayamayarak geçiyor. 40 dakikayı geçip 60 dakikaya varan ben oldukça mutlu olan ben, biraz da şaşkınlıkla bir durum değerlendirmesi yapma ihtiyacı duyuyorum ve Marko'yu biraz daha dikkatli dinlerken, 5 kişi kaldığımızı anlıyorum. Artık bu saatten sonra tabii ki hedefim bir anda ilk 3 oluyor. İlk 5'in arasında iki kişinin purosu artık banda çok yakın ve birbiri ile yarışıyorlar. Eğer sönmezse, banda oldukça mesafesi olan ben ilk üçü grantilemiş gibi duruyorum. Kısa bir süre sonra tehmin ettiğim gibi iki kişi ardı ardına, bandı yakmamak adına puroları söndürerek yarış dışı kalıyorlar. Artık ilk defa ilk 3'deyim. Hiçbir antrenmanı olmayan ve iin zevki için katılan ben şimdi, acaba olur mu, diye düşünmeye başlıyorum. Yine kısa bir süre geçiyor ve aramızdan bir kişi daha yarışmaya veda ediyor. Bundan sonra artık puromun yanışına iyiden iyiye dikkat kesiliyorum ve bir yandan da, Marko'nun diğer yarışmacının purosu için 'Söndü!' diye haykırmasını bekliyorum. Ama gelen haberler maalesef purosunun bandına benimkinden daha uzak olduğu. Fakat, ne oluyorsa oluyor, muhtemelen, söndürme heyecanıyla fazla hızlı tüttürmekten, gereğinden çabuk bir şekilde benimle neredeyse aynı boya geliyor. Kronometre neredeyse 1 saat 30 dakikayı gösteriyor ve artık herşey saniyerle ölçülüyor. Hem puroyu söndürmemek, hem de bandımı yakmamak için mümkün olduğu kadar ufak çekişlerle puroyu yanık tutmaya çalışıyorum ki, Marko'dan beklediğim "Söndü!" anonsu geliyor. Artık neredeyse bandımı yakacak ben de, fazla vakit geçemden, ķronometre 1:29:59' u gösterdiğinde numaramı havaya kaldırarak, yarışma için "Bitti!" diyorum ve gerçekten birinci olarak Big Apine Smoke'u sonlandırıyorum. Gerçekten muhteşem bir duygu.